Ik heb er geen moeite mee toe te geven dat ik nooit eerder hoorde over deze zanger en liedjesschrijver. Evenmin valt het mij zwaar eraan toe te voegen dat ik dat vanaf nu een beetje jammer vind. Herhaalde beluistering van deze CD, de derde van de man, leerde mij immers dat hij een oor heeft voor simpele oorwurmen en dat hij bijzonder grappig uit de hoek kan komen. Dat zal wel voor een stuk van nature gebeuren, maar ik las ook een citaat van hem, waarin hij zegt dat er in de hedendaagse folk iets te veel navelstaarderij en hang naar zelfbevestiging zit naar zijn smaak. Daar kan ik hem helemaal in volgen, net zoals ik helemaal verkocht ben aan zijn grappige, relativerende teksten en aan zijn formule: hier heb je nog eens te maken met een kerel die niet veel meer nodig heeft dat zijn akoestische gitaar -die hij serieus laat werken- om zijn verhalen te begeleiden.

Let wel: ik heb helemaal niks tegen de violen, cello of mandoline die af en toe uit de kast gehaald worden en die hun ding kunnen doen, maar enkel ter ondersteuning van de melodie, nergens en nooit om zelf in de kijker te lopen. Dit is dus een soort “less is more”-plaat geworden, maar dan n iet van de soort waarbij vooral naar de eigen schoentippen gestaard wordt, integendeel. Hier gaat het om de song en het verhaal dat ermee verteld wordt.

Naar ik verneem, heeft Bart Moore een passie voor baseball -hij is tenslotte een Amerikaan-, treinen, God en dromen, onbereikbare sterren en Ierland in de lente. Een mens met uiteenlopende interesses dus en zo hebben we ze graag: dat zijn mensen, die een publiek kunnen bespelen en die daarbij ook nog echt iets te vetellen hebben. Heel vaak zijn dat ook vrije geesten, die, wars van alle trends en modes, zonder omzien hun ding doen en precies daarom authentiek en waarachtig overkomen?

Als ik er zo even over nadenk, zou het mij niet verbazen mocht Bart Moore heel vaak als busker te vinden (geweest) zijn. Hoe dan ook: een zeker Iers gevoel wasemt uit de negen tracks van dit korte plaatje van nauwelijks 27 minuten, maar dat vind ik deze keer geen bezwaar, want die minuten zijn allemaal gevuld met erg knappe songs: of je nu opener “Molly Bloom” beluistert, of het geweldige “God is just plain lazy”, het uitermate amusante “La Paloma” of het afsluitende “Mattie’s Song”: telkens de nagel op de kop, geen ballast of nutteloze liflafjes; dit is een plaat die recht naar je hart gaat en die mij alvast doet hopen dat ik deze man ooit live aan het werk zou kunnen zien. Een heuse ontdekking dus !

(Dani Heyvaert)